روز جمعه، چین یک کاوشگر ماه را پرتاب کرد تا در سمت دور ماه فرود آید و با نمونه‌هایی بازگردد که می‌تواند تفاوت‌های بین منطقه کمتر کاوش‌شده و سمت نزدیک شناخته‌شده‌تر را روشن کند.
این آخرین دستاورد در یک برنامه فضایی به طور فزاینده پیچیده توسط چین است که در حال حاضر با ایالات متحده، که همچنان رهبر در فضا است، رقابت می کند.
چین همچنین دارای سه خدمه در ایستگاه فضایی در مدار خود است و قصد دارد تا سال 2030 فضانوردان را به ماه بفرستد. سه ماموریت کاوشگر ماه چینی در چهار سال آینده برنامه ریزی شده است.
عاری از تأثیرات زمین و سایر موانع، سمت دور تا حدودی مرموز ماه برای نجوم رادیویی و سایر کارهای علمی ایده آل است. از آنجایی که سمت دور هرگز رو به زمین نیست، برای حفظ ارتباطات به یک ماهواره رله نیاز است.
موشک حامل کاوشگر ماه Chang’e-6 – که از نام الهه افسانه ای ماه چین گرفته شده است – در ساعت 5:27 بعد از ظهر روز جمعه طبق برنامه از مرکز پرتاب Wenchang در جزیره ای در استان هاینان پرتاب شد.
حدود 35 دقیقه بعد، در حالی که تکنسین هایی که از ایستگاه کنترل زمینی پرتاب را تماشا می کردند، به طور کامل از موشک عظیم لانگ مارس 5 – بزرگترین موشک چین – جدا شد.
جمعیت زیادی در سواحل هاینان جمع شدند تا به تماشای این پرتاب بنشینند که در اواسط تعطیلات پنج روزه اول ماه مه چین برگزار می شود. مانند راه اندازی های قبلی اخیر، این رویداد به طور زنده توسط تلویزیون دولتی CCTV پخش شد.
پس از چرخش به دور ماه برای کاهش سرعت، فرودگر از فضاپیما جدا می شود و ظرف 48 ساعت پس از فرود شروع به حفاری در سطح ماه و جمع آوری نمونه با بازوی رباتیک خود می کند. با مهر و موم شدن نمونه ها در ظرف، دوباره به بازگشت کننده برای سفر به زمین می پیوندد. کل ماموریت باید 53 روز طول بکشد.
امیدوارم در سال 2030 یک ماموریت خدمه بفرستم
در سال 2020، چین نمونه هایی را از سمت نزدیک ماه بازگرداند، اولین نمونه از زمان برنامه آپولو ایالات متحده، که در دهه 1970 به پایان رسید. تجزیه و تحلیل نمونه‌ها نشان داد که آنها حاوی آب در دانه‌های کوچکی هستند که در خاک قمری جاسازی شده‌اند.
همچنین هفته گذشته، سه فضانورد چینی از یک ماموریت شش ماهه در ایستگاه فضایی در مدار این کشور پس از ورود خدمه جایگزین به خانه بازگشتند.
تماشا | چین گام دیگری در برنامه های بلندپروازانه خود برای ماه برمی دارد:
روز جمعه، چین یک موشک بدون سرنشین حامل یک کاوشگر به سمت انتهای ماه پرتاب کرد. هدف این ماموریت 53 روزه جمع آوری نمونه های ماه و بازگرداندن آنها برای تجزیه و تحلیل است.
چین پس از اخراج از ایستگاه فضایی بین‌المللی، ایستگاه فضایی خود را ساخت که عمدتاً به دلیل نگرانی ایالات متحده در مورد کنترل کامل ارتش چین بر برنامه فضایی در بحبوحه تشدید رقابت فناوری بین دو رقیب ژئوپلیتیکی است. قانون ایالات متحده تقریباً هرگونه همکاری بین برنامه های فضایی ایالات متحده و چین را بدون تأیید صریح کنگره ممنوع می کند.
برنامه فضایی جاه طلبانه چین قصد دارد تا سال 2030 فضانوردان را به ماه بفرستد، نمونه هایی را از مریخ در همان سال بازگرداند و سه ماموریت کاوشگر ماه را طی چهار سال آینده راه اندازی کند. برنامه بعدی برای سال 2027 برنامه ریزی شده است.
برنامه های بلندمدت مستلزم ایجاد یک پایگاه دائمی سرنشین دار در سطح ماه است، اگرچه به نظر می رسد در فاز مفهومی باقی بمانند.
چین اولین ماموریت فضایی سرنشین دار خود را در سال 2003 انجام داد و پس از اتحاد جماهیر شوروی سابق و ایالات متحده، سومین کشوری شد که فردی را با قدرت خود به فضا فرستاد.
تیانگونگ سه ماژول، بسیار کوچکتر از ایستگاه فضایی بین المللی، در سال 2021 پرتاب شد و در 18 ماه تکمیل شد. این می تواند حداکثر شش فضانورد را در یک زمان در خود جای دهد و در درجه اول برای تحقیقات علمی در نظر گرفته شده است. خدمه همچنین تجهیزاتی را برای محافظت در برابر زباله های فضایی، انجام آزمایش های محموله و انجام فعالیت های علمی برای دانش آموزان روی زمین نصب خواهند کرد.
چین همچنین گفته است که قصد دارد در نهایت دسترسی به ایستگاه فضایی خود را به فضانوردان و گردشگران فضایی خارجی ارائه دهد. با نزدیک شدن به پایان عمر سرویس ISS، چین ممکن است تنها کشور یا شرکتی باشد که یک ایستگاه سرنشین دار را در مدار نگه می دارد.
ایالات متحده قصد دارد تا پایان سال 2025 یک خدمه را به سطح ماه به عنوان بخشی از تعهد مجدد به مأموریت های خدمه با کمک بازیگران بخش خصوصی مانند اسپیس ایکس و بلو اوریجین بازگرداند. آنها قصد دارند در قطب جنوبی ماه فرود بیایند، جایی که گمان می رود دهانه های سایه دائمی با آب یخ زده پر شده اند.